بـــــا مــــــن از آن نــاشناس شـب بـــــگو               از شــــــــکفتن‌های یـــــــاس شـب بـــــگو

از هـــمان یـــاسی که شب‌ها مـــی‌شـکفت               در مـــیان بـــــاغ، تـــــنها مــــــی‌شـــکفت

بـــس که تـــنها بـــود و هــمرازی نـداشت               ســر به گـــوش چـــاه غربــت مـی‌گذاشت

صـــبر، از صـــبر عـلی، در حیرت است               بــــی عــــلی، غــم هم اســـیر غربت است

بــــی عــــلی، شــب نــــاشکیبی مــــی‌کند               چــــون مـــن احــساس غــــریبی مــــی‌کند

کـــــوفه! بـــاور کـــن کــه کـوفی نــیستیم               مـــا کــه ابـــن‌الـوقـت و صــــوفی نـــیستیم

هرچــــه می دانـــی بـــــیا بـــــا مــا بــگو               تــــا سحـــــــر بـــــنشین و از مــــولا بـگو

امشب است آن شب، که کس نشناخته است              ایــن شـب قدر اسـت و بـس نـشناخـته است

دیــــــده‌ای امـــشب، تـــو در مــهتاب نـور              کــــشتن خــــورشـــید، در مـــحراب نـــور

یـــاد کـــن یـــاد آن بـــــه دل نـــزدیک را               خــــاطــــرات روشــــــن تــــــاریــــک را

بــــــا دل تو، غـــم گـره خــورد ای دریغ!               در تـــو روح زنـــدگی مــرد ای دل دریغ!

                                                                                                   علی آهی